Bergen, 17 juli 2010
 
Met het thema “De Clown” wordt op een speelse wijze de mens een spiegel voorgehouden, bewust te maken van een archetype welke onbewust in een ieder van ons afspeelt, maar niet altijd herkend wordt. 
 
Vanuit een gekleurd zintuiglijk bestaan projecteren wij blijkbaar een drie dimensionaal waarneembaar levensbeeld, waar wij onszelf in kunnen herkennen. Met dit thema de aanwezigen hiermee min of meer worden uitgenodigd in te willen zien dit ook zo is!
Met als voorbeeld de clowns  J.Buziau en T.Hermans wij met dit oerbeeld van “De Clown” tot zelfbesef kunnen komen, realiserend wij allen beeldvormers zijn van onze eigen geprojecteerde gedachten, en zodoende waarnemen.
 
Ook werd duidelijk benadrukt dat onderkenning hiervan alleen kan plaatsvinden, als wij bereid zijn dit te herkennen als onszelf. Alleen zo leren inzien dat onze gedachten altijd gekleurd zijn door onze zintuigen.
Maar inzien dat wij het steeds zelf zijn die in scène zijn, ons ook de humor ervan laat zien wij zelf de hoofdrolspelers zijn waarbij wij onze broeders voortdurend uitnodigen voor een bijrol. Maar gelijkertijd, omdat acceptatie het juk van onze schouders doet vallen, wij het leven dán vanuit een geheel andere invalshoek kunnen benaderen. En dit het is wat wonderen tot stand zullen brengen.
 
Het dus van essentieel belang is wij ons zelf lachend of huilend kunnen zien staan, zitten of liggen. Kortom: acteren! Dit in het thema dan ook  benadrukt wordt met de woorden dat ‘Buziau zich niet altijd liet horen, maar hij keek . . . keek naar zijn publiek en zweeg, zodat hij zichzelf zag zitten.
En daarom de schepping alleen te vinden is voorbij de vorm, in de ziel van de mens en één kleur heeft, de kleur van gemeenschappelijke Liefde.