05-04-2010

Als we over liefde spreken en willen omschrijven wat liefde is, het eenvoudiger is om eerst te beginnen met wat liefde niet is. Maar ons ook zouden moeten afvragen of liefde überhaupt omschreven kan worden? Als eerste kunnen we direct opmerken dat liefde in ieder geval niet iets is wat je met willen verkrijgen kan, wil je liefde kunnen ontvangen in de uitbreiding van wat het is.Want hoe wil je iets ontvangen wat al geschonken is, dat wat je altijd bent en nimmer verloren gaat!? Eruit kunnen opmaken liefde dat is wat we in essentie zijn, maar omdat we ons dat niet meteen kunnen herinneren, uit onwetendheid buiten ons naar op zoek zijn. En dit terwijl het altijd in ons aanwezig is, nooit ons verlaten heeft noch kan. Als we er dan ook bij stilstaan dat wij in essentie liefde zijn, het alleen maar betekenen kan dat alles en iedereen in onschuld met elkander verbonden is en afgescheidenheid niet bestaat. En als we dit stapsgewijs gaan realiseren, er over liefde gezegd kan worden dat het onvergankelijk en dus eeuwigdurend in het moment aanwezig is. Maar het gelijkertijd ook betekent dat wat we zintuiglijk waarnemen vergankelijk- en dus geen liefde is, echter vergankelijkheid wel onze bevrijding is zodra we dit inzien, erkennen en bereid zijn geen betekenis meer aan te geven.

Waarom zou ik iets willen zijn als ik alles al ben?

Waarom zou ik naar iets willen zoeken als ik nog nooit iets verloren heb en altijd vlak voor mijn neus staat?

Waarom zou ik iets doen om te willen bereiken als er niets te behalen noch te winnen valt?

Waarom zou ik in de nacht willen verblijven als er alleen maar Licht is?

Waarom zou ik achterom kijken en mijn verleden willen (her)beleven, terwijl er alleen maar dit moment is?

Waarom zou ik tegen de stroom van de rivier in willen zwemmen, als ik van tevoren al weet dat ik uitmond in een oceaan van Liefde?

En waarom zou ik steeds weer willen “sterven” als er alleen maar Leven is?

Door aan liefde een andere betekenis te geven dan wat het Is, er telkens een trage stroom van energie bijeen wordt gebracht waaruit een realiteit ontstaat zoals we die nu kennen. Dit een proces is wat zich op individueel, groepsniveau als collectief afspeelt met als gevolg waarneming. En zo onschuld in een enkel ogenblik van haar bron werd afgesneden, en sindsdien een afgescheiden en verdreven gevoel geeft van een “ik“ een “jij”wat gepaard gaat met angst en daarom schuld. Aldus dualiteit geboren is! We zien en herkennen dit aan de schommelingen in ons eigen leven, waarbinnen we telkens een emotionele slingering maken van ‘liefde naar angst’ en omgekeerd. Zo zijn we het ene moment vrolijk en nog geen dag later somber om wat voor reden dan ook. Maar wat vooral binnen onze directe omgeving waar we voortdurend mee in kontact zijn, goed waarneembaar is. Dit een emotionele droomstaat genoemd kan worden waar we in het Westen steeds meer van doordrongen raken. Velen onder ons dit dan ook trachten uit te leggen dat projectie waarneming tot stand brengt, zoals geloof ongeloof mogelijk maakt. Maar wat gebeurt er nu precies als we spreken over dat projectie waarneming maakt? We kunnen dit het beste vergelijken met een filmprojector (geest, denken, brein, ego) welke een film (gedachten als jouw verhaal) op een blanco scherm (liefde, onschuld, God) projecteert. Vervolgens de geest zich met deze beelden (vorm, de film) identificeert als iets wat buiten hem plaatsvindt waarvan hij in zijn gevoel van is afgescheiden en zodoende invloed op hem kan uitoefenen. Met andere woorden dat in je gevoel instinctief door iets of iemand belaagd of aangevallen kan worden van buitenaf, waardoor de neiging ontstaat dat je je verdedigen moet. In feite is dit alles wat er telkens gebeurt. Echter wat we binnen dit proces vaak over het hoofd zien of zelfs soms niet doorhebben, dat het niet de vorm/beelden het zijn wat ons zo verontrust, maar het onze gedachten over iets of iemand het zijn wat de angst of weerstand doet ontstaan. Het dus het scenario, het script, het verhaal wat we  zelf geschreven hebben en afdraaien van overtuigd zijn geraakt. Kortom, het onze gedachten het zijn waarin we geloven en mee identificeren wat innerlijk lijden doet ontstaan. We kunnen hieruit concluderen dat waarneming slechts het gevolg is van hoe we dus over onszelf denken. Telkens als we iets van mening zijn over iets of iemand, wij het dus over onszelf hebben. Bevrijding van het ego dan ook niets te maken heeft met het loslaten van dingen, maar alles te maken heeft hoe ik over iets en een ander denk, dus mezelf.

Om dit waarlijk in te zien, er rustig van gezegd kan worden dat daar een behoorlijke dosis zelfreflectie voor nodig is. Of anders gezegd: gewoon jezelf weer liefhebben. Dit ook bedoeld wordt als er tegen ons gezegd wordt dat we naar binnen moeten kijken. Opdat alleen zo de verantwoordelijkheid van ons eigen veroorzaakte chaos kan worden opgeëist. Wij dan plotseling ontdekken dat onze projecties slechts films zijn waar wij rollen in spelen en keer op keer –  als de herhaling van ons leven – worden afgedraaid binnen de Realiteit van God; we gebruiken God als filmdoek, maar zien niet dat het een film is welke alleen over ons gaat, over jou als center van je eigen bestaan en alle bijrollen zijn ingevuld op je eigen verzoek! Dit (nog) onbewuste verzoek van het Zelf, jou en mijn bevrijding is.

Met dit als inzicht en verankering daarvan, kunnen wij zelfreflectie met een open geest tegemoet treden, zonder een ander nog ergens de schuld van te geven, Pfff. Vanuit dit besef, zelfreflectie in feite geschreven zou moet worden met een hoofdletter, omdat het Zelf reflecterende deeltje goddelijk is. En het dit vonkje is wat zich uitbreiden wil in dat Wat Is.  

Liefde is dat wat jou en mij naar Zichzelf geschapen heeft.

Liefde is dat waar jouw dagschaduw in de nacht een metamorfose ondergaat tot het eeuwige Licht van haar Bron.

Liefde is dat wat er altijd geweest is en zal blijven, zelfs daar waar je nu bent maar niet ziet.

Liefde is dat waar alleen Liefde zich manifesteert, en elke gemaakte vergissing van jou door jezelf vergeven is.

Liefde is dat waar de continuïteit van je verleden stopt en is overgegaan in de uitbreiding van het eeuwige moment.

Liefde is dat waar het verleden niet meer in strijd is met het Nu en toekomst niet meer bestaat.

Liefde Is.